حکم بن عقلیبه می‌گوید:
روزی خدمت
حضرت امام محمد باقر علیه السلام رسیدم. امام در اطاق مزین و آراسته‌ای نشسته بود، پیراهن نو به تن داشت و روپوش رنگینی بر دوش خود انداخته بود.
با تعجّب به زینت‌آلات اطاق و لباس‌های مجلل امام نگاه می کردم.
امام فرمود:« ای حَکَم چرا تعجب کرده ای؟»
عرض کردم:«من اعتراضی ندارم و نمی‌توانم داشته باشم، امّا این گونه لباس در نظر مردم زیبنده جوان‌هاست.»
امام فرمود:« ای حکَم چه کسی زینت‌هایی را که خداوند برای بندگانش آفریده، حرام کرده است؟ این لباس زینت است و اگر از راه حلال به دست آمده باشد چه اشکالی دارد؟ من تازه عروسی کرده ام و این اتاق را که می بینی آراسته‌اند، اتاق عروس است. امّا اتاق خود من همان است که قبلاً دیده ای.»
منابع: بحار الانوار، ج 46، ص 292، ح 18.
مراجعه شود به:
فضائل درخشان امام باقر علیه السلام
