پیامبر اکرم دو واژه « شبّر و شبیر » را به «حسن» و «حسین» تبدیل و ترجمه کرد و چنین فرمود:«زبان من عربی است.»
از این نکته به دست می‌آید که رعایت زبان ملی هر قوم در نامگذاری امر درست و نیکویی‌ست. اما اگر زبانی در زبان دیگر درهم آمیخت، به نحوی که تفکیک زبان دوم در زبان اصلی، زبان اصلی را بی محتوا و بی رنگ نکند، نام نهادن با زبان دوم هم نازیبا جلوه نمی‌کند؛ همانند عربی نسبت به فارسی.
به هر حال از روایات به دست می آید که پس ملی بودن یک نام برای نامگذاری کودک کافی نیست و شرط اول زیبایی و محتوای نام است.
