|  | |
| | |
| | |
| | |
| |
رضا مقصودی
رضا مقصودی در سال 1340 در تهران به دنیا آمد. علایق دوران کودکی اش را رفتن به سینما ، تماشای فیلم و نوشتن داستان تشکیل می داد. علاقه او تنها دیدن فیلم و سرگرم شدن نبود ، او بسیار به فیلم سازی و تحلیل و بررسی فیلم ها علاقه داشت.
مقصودی در دوره دبیرستان در رشته ادبیات تحصیل می کرد ، ولی با شروع انقلاب اسلامی ، تحصیلاتش را نیمه رها می کند و بعد از دو سال آن را به اتمام می رساند و دیپلمش را می گیرد. بعد از فراغت از تحصیل به طور جدی جذب ادبیات ، سینما و خصوصا فیلم نامه نویسی می شود. در سال 1359در مرکز آموزشی فیلم سازی اسلامی ، دوره های آموزشی فیلم سازی را می گذراند. در این دوره با تعدادی از هنرجویان این مرکز که بعدها چون خود او در سینمای ایران به فعالیت های حرفه ای پرداختند آشنا می شود ، از جمله ابراهیم حاتمی کیا ، محمد آفریده و ... . او در این دوره همچنین در برخی فیلم های کوتاهی که هنرجویان سینما تهیه می کردند در شاخه های مختلف ، از جمله فیلم برداری و صدابرداری فعالیت می کند. مدتی بعد وارد سپاه پاسداران می شود و برای تهیه و ساخت فیلم ، به جبهه های جنگ می رود. او علاوه بر فیلم سازی به عکاسی و تهیه گزارش از رزمندگان و جبهه های جنگ ، می پردازد.
مقصودی پس از پایان سربازی ، در سال 1364 ، در انجمن سینمای جوان مشغول به کار می شود. او در سال 1365 یک فیلم کوتاه به نام بال های بیداری می سازد و جایزه بهترین فیلم نامه را از انجمن سینمای جوان دریافت می کند.
مقصودی در سال 1367 در یک همکاری با کمال تبریزی ، طراحی صحنه فیلم عبور را به عهده می گیرد و یک سال بعد فیلم کوتاه دیگری به نام نسیمی پر از قاصدک می سازد که فیلم نامه این فیلم را نیز خودش نوشته بود. او در سال 1368 ، همچنین فیلم نامه سریال طلوع در مغرب را برای شبکه دو سیما می نویسد و کارگردانی می کند. بعد از این پروژه در بنیاد سینمایی فارابی و در بخش تالیف و چاپ کتب و نشریه های این سازمان ، مشغول به کار می شود و به این ترتیب فرصت مطالعاتی بسیار خوبی به دست می آورد. در همین زمان مقصودی در رشته روزنامه نگاری دانشگاه آزاد پذیرفته می شود و در سال 1373 در این رشته فارغ التحصیل می شود. او در این سال در نگارش فیلم نامه فیلم دو اپیزودی کوچه و موزه با کاظم بلوچی و کریم هاتفی نیا همکاری کرد. کوچه و موزه به سینمای کودکان تعلق داشت و هر دو اپیزود آن به کودکانی می پرداخت که متوجه می شدند رازی در زندگی آنها نهفته است و پدر واقعیشان آن کسی نیست که می پندارند.
در سال 1374 ، مقصودی یکی از بهترین فیلم نامه هایش را به نام لیلی با من است ، می نویسد. این فیلم نامه همچنین اولین اثر مهم و فیلم نامه بلند او و در عین حال اولین تجربه او در عرصه طنز نویسی نیز هست. لیلی با من است توسط کمال تبریزی جلوی دوربین رفت و فیلم بسیار موفقی از آب در آمد. پرویز پرستویی در نقش اصلی ( آقای مشگینی ) ، درخشان و به یاد ماندنی ، ظاهر شد.
این فیلم ماجرای فیلم برداری است که به دلیل نیازهای مالی قبول می کند که به جبهه برود و از آنجا فیلم تهیه کند. او که بسیار از جنگ و جبهه می ترسد ، گمان می کند که قرار است به خط مقدم برود ، اما این تلاش او برای در رفتن ازخط مقدم است که ، سرانجام او را به خط مقدم می کشاند.
مقصودی در سال 1376 ، فیلم نامه مهر مادری را نوشت ، که آن را نیز کمال تبریزی جلوی دوربین برد. مهر مادری ، فیلم نامه ای ساده و روان و در عین حال جذاب داشت ، پسر بچه ای در کانون اصلاح و تربیت ، در خیالات معصومانه خود ، یکی از مربیان کانون را مادر خود می پندارد و برای رسیدن به او و لمس محبت هایش هر کاری می کند ، در حالی که سرانجام به شیوه ای دردناک از این توهمات بیرون می آید و باید به دنبال سرنوشت نامعلوم خود برود. مهر مادری فیلم موفقی از کار در آمد ، به ویژه آنکه علاوه بر فیلم نامه خوب از کارگردانی و بازی های خوبی نیز بهره مند بود.
فیلم نامه بعدی مقصودی ، شیدا ( 1377) نام داشت. شیدا ، ماجرایی عاشقانه را در پس زمینه جنگ روایت می کرد. یک سرباز مجروح که از ناحیه چشم آسیب دیده به بیمارستانی در اهواز منتقل می شود ، پرستاری به نام شیدا از او مراقبت می کند و سعی می کند در لحظات سخت تحمل درد ، او را به شیوه خودش همراهی کند. سرباز و شیدا به یکدیگر دل می بندند ، اما سرنوشت آنها را از یکدیگر جدا می کند ، تا اینکه بار دیگر در لحظات پایان زندگی سرباز ، دوباره یکدیگر را می یابند. شیدا سرشار از احساسات و دلتنگی است و همه تلاشش به تصویر کشیدن عشقی پایدار و ماندگار است ، به همین خاطر ، مقصودی برای پیش بردن داستان فیلم و رسیدن به مضمون مرکزی اثرش از تصادف و اتفاق بسیار استفاده کرده و همین مسئله تا حدی به فیلم نامه صدمه زده. این تصادف ها و اتفاقات در لیلی با من است نیز وجود دارد ، اما در آنجا این تصادفات ، با توجه به ماهیت اثر و مضمون طنز و کمیک آن نه تنها یک ایراد نیست بلکه حسن بزرگی است که موجب شده لیلی با من است تا این اندازه موفق باشد.
این فیلم نامه را نیز کمال تبریزی جلوی دوربین برد ، البته او با طرح اولیه فیلم نامه مخالفت کرد و پس از بازنویسی مجدد آن را پذیرفت.
آخرین فیلم نامه ای که مقصودی تا به امروز نوشته ، زخم زیتون ( 1383) نام دارد. مقصودی در این اثر داستانی را درباره مبارزات فلسطینیان بر علیه اشغالگران اسرائیل روایت می کند. این فیلم نامه نیز مانند عمده فیلم نامه هایی که در این باره نوشته شده سرشاز دلاوری و شجاعت است ، اما این بار شجاعت یک زن. این فیلم نامه نیز بر گرفته از اتفاق و حوادث ناگهانی است که موجب تحول شخصیت ها می شود ، زنی که با مبارزات همسرش مخالف است به یک باره در اثر یک اتفاق مجبور می شود که خود نیز در این مبارزات شرکت کند و در این راه تا جایی پیش می رود که ... .
لازم به ذکر است که مقصودی علاوه بر فیلم نامه هایی که در عرصه سینما نوشته ، فیلم نامه چند مجموعه تلوزیونی را نیز در کارنامه خود دارد که از آن میان می توان به ، کت جادویی ، می گی نه نگاه کن و مهر خاموش اشاره کرد. او همچنین علاوه بر فیلم نامه نویسی در نگارش نقد ، آموزش فیلم نامه نویسی و تالیف جزوات آموزشی فیلم نامه نویسی به ویژه برای انجمن سینمای جوان نیز فعالیت می کند.
|
گزیده فیلم شناسی رضا مقصودی ( در مقام فیلم نامه نویس )
|
| • کوچه و موزه (۱۳۷۳) |
| • لیلی با من است (۱۳۷۴) |
| • مهر مادری (۱۳۷۶) |
| • شیدا (۱۳۷۷) |
• زخم زیتون (1383)
|
گزیده جوایز و افتخارات
|
• برنده دیپلم افتخار بهترین فیلم نامه از جشنواره فیلم فجر برای فیلم کوچه و موزه در دوره سیزدهم ( 1373 ).
|
• برنده سیمرغ بلورین بهترین فیلم نامه از جشنواره فیلم فجر برای فیلم لیلی با من است در دوره چهاردهم ( 1374 ).
|
• نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم نامه از جشنواره دفاع مقدس ، برای فیلم لیلی با من است در دوره ششم ( 1375 ).
|
