امام صادق علیه السلام می فرماید: پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم فرموده است:
خداوند دعای چند دسته را مستجاب نمی کند:
الف: کسی که از خداوند برای پدر و مادر خود بدی بخواهد.
ب: کسی که مالش را قرض داده و از قرض‌گیرنده، سندی نگرفته و مالش از دست رفته و حالا دعا کند که مالش برگردد.
ج: کسی که از خداوند دفع شر زنش را بخواهد؛ زیرا چاره‌ی این کار در دست خود شخص است: او اگر واقعا از دست این زن ناراحت است، می‌تواند او را طلاق دهد.
د: آدمی که در خانه‌ی خود نشسته، دست روی دست گذاشته و از خداوند روزی می‌خواهد. خداوند در جواب این بنده ی طمع کار جاهل می‌گوید: بنده‌ی من! مگر نه این است که من راه حرکت و کوشش را برای تو باز کرده‌ام؟! مگر نه این است که اعضا و جوارح سالم به تو داده‌ام؟! بنابر این بین تو و خودم حجت را تمام کرده‌ام تا در راه کسب روزی گام برداری و دستور مرا درباره‌ی سعی و کوشش اطاعت کنی و باری بر دوش دیگران نباشی. اگر با اراده‌ی کلی من سازگار بود به تو روزی وافر خواهم داد؛ اگر هم بنا به مصالحی روزی‌ات چندان زیاد نشد، تو سعی خود را کرده و وظیفه خویش را انجام داده ای.
هـ: کسی که خداوند به او مال و ثروت فراوان داده و او با بذل و بخشش‌های زیاد، آنها را از بین برده است، بعد دست به دعا برداشته که خدایا به من روزی بده! خداوند در جواب او می‌گوید: مگر من به تو روزی فراوان ندادم؟ چرا میانه‌روی نکردی؟ مگر من دستور نداده بودم که در بخشش باید میانه‌روی کرد؟ مگر من از بذل و بخشش بی‌حساب نهی نکرده بودم؟!
و: کسی که برای قطع ارتباط با خویشانش دعا کند یا از خداوند چیزی بخواهد که مستلزم قطع ارتباط با خویشان است.
مراجعه شود به:
نمونه ای از احادیث امام صادق علیه السلام
