امام حسین علیه السلام در
روز عاشورا پس از آن که مبارز طلبید و عده‌ی زیادی از دشمن را به هلاکت رساند و دیگر کسی جرأت رودررویی تن به تن با او را نداشت، به جانب راست لشگر دشمن حمله‌ور شد در حالی که این رجز را می‌خواند:« مردن بهتر از آلوده شدن به عار و ننگ است، و عار و ننگ بهتر از داخل شدن در آتش است.»
آن گاه به سمت چپ لشگر دشمن حمله کرد و این رجز را خواند:« من حسین فرزند
علی هستم، سوگند یاد کردم که تسلیم نشوم. پدرم را حمایت می کنم و پیرو دین
نبی اکرم هستم.»
حسین علیه السلام کلمه مبارکه «
لا حول و لا قوة الا بالله » را تلاوت فرمود و شمشیر می‌زد و می‌کشت و گاهی که پهلوانان دشمن بر او حمله می‌کردند، چنان بر آنها می تاخت که آنان همانند گله‌ای گوسفند که گرگ دیده باشند، می‌رمیدند و می‌گریختند. مجموعا سی هزار نفر با او جنگیدند و
ابن شهر آشوب نقل کرده است که حسین علیه السلام 1950 نفر از دشمن را به هلاکت رساند و عده‌ی زیادی را مجروح ساخت.
برخی از راویان گفته اند: به خدا سوگند هرگز مردی شجاع‌تر از حسین ندیده‌ایم که لشگری بسیار او را و اهل بیت او را محاصره کرده باشند و همه یاران و فرزندان او را کشته باشند و افزون بر این مصائب، تشنگی و حرارت آفتاب و جراحت‌های زیاد، توانش را بریده باشد؛ و با وجود این، گرد اضطراب و اضطرار بر دامنش ننشیند و تزلزل در وجودش راه نیابد.
منابع:
- منتهی الامال، ج 1، ص 716.
مراجعه شود به:
