حلیمه سعدیه، دختر ابوذؤیب عبدالله بن حارث، همسر
حارث بن عبدالعزی و دایه
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم بود. وی از قبیله بنی سعد و از
تیره هوازن بود.
عبدالمطلب محمد صلی الله علیه و آله و سلم را به حلیمه سعدیه که زنی پاکدامن بود، سپرد تا به وی شیر دهد و نگهداری وی را عهده دار گردد.
حلیمه می‌گفت اولین بار که چهره‌ی نورانی آن طفل را دیدم، پنداشتم که کودکی عادی و معمولی نیست و از آن روز که او را با خود به قبیله‌ام در
طائف بردم، زندگی ما دگرگون شد و برکات زیادی از او دیدم.
حلیمه حدود پنج سال از محمد صلی الله علیه و آله و سلم نگهداری کرد. برخی روایت کرده اند که حلیمه بعد از ازدواج رسول خدا با
حضرت خدیجه، به
مکه آمد و از تنگدستی و قحطی گلایه کرد. پیامبر وی را به خدیجه معرفی کرد و خدیجه یک شتر و چهل گوسفند به حلیمه داد.
پس از
بعثت پیامبر، روزی حلیمه به همراه شوهرش، حارث، و فرزندش به مکه به دیدار پیامبر آمد. رسول خدا آنان را احترام فراوانی کرد و بر فرشی نشاند و خود بر روی زمین، رو به روی پدر و مادر رضاعی خود نشست. حلیمه و خاندانش به رغم آنکه سخنان زیادی علیه رسول خدا از
قریش شنیده بودند، در همان جلسه به اسلام گرویدند، به پیامبر ایمان آوردند و آن‌گاه به میان قبیله خود بازگشتند.
در
غزوه حنین و تقسیم غنایم در
جعرانه، حلیمه سعدیه از طائف به دیدار فرزندش، رسول الله، آمد. پیامبر عبای خود را برای وی گسترد و از او تجلیل کرد، و اسیران هوازن را به احترام حلیمه سعدیه و با رضایت مسلمانان عفو کرد و آزاد فرمود.
منابع:
الاستیعاب، ج 4، ص 270؛ الاصابه، ج 4، ص 274؛ اسدالغابه، ج 7، ص 67؛ ریاحین الشریعه، ج 4، ص 158
