منو
 کاربر Online
849 کاربر online

بومیان آمریکا

چاپ
جامعه و علوم اجتماعی > تاریخ > طبقه بندی دانشگاهی




بومیان آمریکا



در اوایل قرن نوزدهم بیشتر نواحی کشور توسط بومیان آمریکا اشغال شده بود. مهاجرین سفید پوست از سمت شرق، شروع به بیرون آمدن کردند و بومیان آمریکا را با زور با فریب، از سرزمینهای خود بیرون کردند. جای پای اشکها فقط یکی از حوادث ناگوار بود که روی داد. تا قبل از سال 1900، باقیمانده قبایل به درون اردوگاهها رانده شده بودند.
زیرنویس عکس
جای پای اشکها
سربازها، چروکیهای بومی آمریکا را دنبال کرده و از سرزمین خود بیرون راندند.


جای پای اشکها



در سال 1838 م به دنبال رقابت برای زمین (سرزمین بیشتر)، مهاجران سفید پوست، قبیله «چروکی» را وادار نمودند تا از سرزمین اصلیشان در «جورجیا» و کارولینای شمالی به منطقه جدیدی در غرب جایی که امروزه اکلاهاما واقع شده است، بروند. مسیری که آنها پیمودند به عنوان «جای پای اشکها» شناخته می شود. قبیله کریک، سمینول و چوکتاونیز از سرزمین های خود بیرون رانده شدند.


ستونهای نمادین



ساکنان بومی آمریکا در شمال غربی بسیار استادانه بر روی ستونهای درختان سرو کنده کاری می کردند و این ستونها از اشکال حیوانات و روحهای محافظ آنها که در اغلب موارد دارای رنگ های روشنی بودند، نقاشی می شد و دارای اشکالهای مختلف از روحها یا توتم ها بودند. ازاین ستونها برای ساختن خانه و قبر و قلمرو اراضی استفاده می شد.
زیرنویس عکس
مفهوم ستونهای نمادین
ستونها نمادین اغلب بیانگر ثروت و موقعیت اجتماعی یک خانواده تلقی می شدند.

1830 م

لایحه جابجایی (انتقال) سرخپوستان به تصویب کنگره می رسد. این لایحه بومیان شرق آمریکا را ملزم می کند تا به «قلمرو سرخپوستان» واقع در غرب رود می سی سی پی رفته و «جای پای اشکها» را بوجود آوردند.

42 ـ 1835

دومین جنگ سمینول (SEMINOLE): به قبایل سمینول فلورایدا دستور داده شد تا موطن اصلیشان را ترک کنند. اما آنها امتناع نمودند و در نتبجه اکثر آنان به دار آویخته شده و کشته شدند.

1838

جای پای اشک: 25 هزار سرخپوست قبیله جروکی از موطن اصلیشان به «قلمرو سرخپوستان» رانده می شوند. در بین راه حدود 4 هزار نفر از آنان جان خود را از دست می دهند.

1861

آمریکائیان بومی( آپاچی ها) در آریزونا با سفید پوستان مهاجر به نبرد پرداختند. این خصومتها کم و بیش 10 سال به طول انجامید.

1866

«ایر قرمز» رئیس قبیله «سو» SIOUX از ورود مهاجرین به سرزمینهای بومیان آمریکایی در ویومینگ و مونتانا جلوگیری می کند.

69 ـ 1868

کشتیهای ارتش آمریکا قبیله های «شایون جنوبی» را در حوالی رودخانه واسیتا قتل عام می کنند و «شایون ها» در تاریخ هجدهم مارس 1869 تسلیم می شوند.

1876

نبرد در منطقه لیتل بیگهورن (Bighorn Little): قبیله «سو» به رهبری «دیوانه اسب» (Crazy Horse) و «نشسته گاو» (Bull sitting) موفق شد یک ستون نظامی (گروهان از ارتش ایالات متحده، تحت فرماندهی کلنل (سرهنگ) جورج کاستر را از بین ببرند.

80 ـ 189

آپاچی ها در یک قرارگاه مجزا در آریزونا محصور می شوند. آنها تحت فرماندهی «رئیس ویکتوریو» مقاومت می کنند.

1881

پس از مرگ «ویکتوریو» فرماندهی آپاچی ها به «جرونیمو» منتقل می شود. (فرماندهی آپاچی ها را جرونیمو بر عهده می گیرد) او از قرارگاه خارج می شود و از پایگاههایی در مکزیک به جنگ ادامه می دهد.

1886

جرومینوتوسط نیروی عظیم ارتش ایالات متحده از پای در آمده، تسلیم می شود.

1890

نیروهای ارتش ایالات متحده بیش از 200 سرخپوست از قبیله «سو» را در وونددنی، واقع داکوتای جنوبی، قتل عام کردند.
وقتی مهاجرین به غرب رودخانه می سی سی پی رسیدند، با قبایل سرزمین های وسیع، که از مرزهای کانادا به سمت پائین تا مرز تگزاس، آزادانه پراکنده شده بودند، وارد جنگ شدند. از دهه 1850 تا 1890 م، ارتش آمریکا، مکررا به این قبایل حمله کرد. بومیان آمریکا در طول این جنگ تقریبا، از بین رفتند.


جرج کاستر



یکی از جاه طلب ترین افسران ارتش آمریکا سرهنگ جرج کاستر (1839 ـ 76)، بود. او تصمیم داشت فعالیتهایش را حتی به قیمت نابودی قبایل، گسترش دهد. در طول جنگ بر علیه قبیله چیینی در سالهای 1868 و 1869، او به اردوگاههای بی دفاع در منطقه «واشیتاریور»، نیز حمله کرد.


لیتل بیگ هورن



در سال 1876 بازگشت سفید پوستان جوینده طلا به منطقه «بلک هیلز»، که برای سوها مقدس بود، باعث شورش بومیان آمریکا در داکوتای جنوبی، مونتانا و وایومینگ شد. ارتش آمریکا تعداد زیادی از پیاده نظام را برای مقابله با آنان اعزام کرد، اما سوها جنگجویان ماهری بودند و در جنگ «روزباد» (غنچه گل رز)، یک ستون از پیاده نظام را کاملا نابود کردند. این مسئله باعث احساس شکست کاستر شد و او برای بدست آوردن پیروزیهای بیشتر، ستون خود را داخل سرزمین های سوها پیش برد.


آخرین جنگ کاستر



کاستر از تعداد نفرات دشمن بی اطلاهع بود و در دره «لیتل بیگ هورن» پیشروی کرد. نیروهای 266 نفری کاستر به شدت در هم کوبیده شدند و بوسیله بومیان در یک جنگ کوتاه، از بین رفتند. فقط یک اسب زنده ماند. بعد از این شکست، ارتش با خشم و تنفر بیشتر، قبایل را تعقیب کرد.


وونددنی



تا قبل از سال 1890 میلادی، تقریبا همه قبایل بومی آمریکا یا کشته شده بودند و یا به اردوگاهها منتقل شده بودند. جنگ در سرزمینها «وونددنی»، واقع در جنوب داکوتا، در تاریخ 29 دسامبر سال 1890 میلادی، هنگامی که سربازان آمریکا بیش 200 مرد و زن و کودک سیوکس را قتل عام کردند، پایان یافت.


حقایق ثبت شده



بومیان آمریکا در دشتهای وسیع شمال آمریکا برای تهیه غذا، پوشاک، سرپناه و حتی سوخت به بوفالوها (گاومیشهای وحشی) متکی بودند. بومیان فقط به اندازه نیازشان به شکار حیوانات می پرداختند، اما مهاجرین (settler) سفید پوست بیرحمانه به شکار می پرداختند. تا سال 1865 م، تعداد بوفالوها از 15 میلیون راس به دو میلیون راس کاهش یافت. فقدان این منبع با ارزش، زندگی قبایل ساکن این دشتهای وسیع را مختل نمود.



تعداد بازدید ها: 20528


ارسال توضیح جدید
الزامی
big grin confused جالب cry eek evil فریاد اخم خبر lol عصبانی mr green خنثی سوال razz redface rolleyes غمگین smile surprised twisted چشمک arrow



از پیوند [http://www.foo.com] یا [http://www.foo.com|شرح] برای پیوندها.
برچسب های HTML در داخل توضیحات مجاز نیستند و تمام نوشته ها ی بین علامت های > و < حذف خواهند شد..