این سه وزیر
ابن فرات ناچار شد که متوالیاً دو سپاه به فارس گسیل دارد که نخستین سپاه برای دستگیری یک امیر صفاری مدعی تصرف آن سرزمین بود و دومی برای
مطیع ساختن فرماندار مأمور آن دیار که از پرداختن وجوهی که بر عهده داشت خودداری میکرد.
در همین زمان اردویی نیز به
مصر گسیل شد که هدف آن جلوگیری از نخستین حمله مهدی فاطمی مستقر در افریقیه بود.
پس از آن عملکردها لازم شد که فرمانداری را که تا حدی خود مختاری به آنان داده شده و از حد خود تجاوز کرده بودند، به اطاعت در آورند.
مثلاً ابن ابی السّاج در آذربایجان، که چه بسیار اتفاق میافتاد که حکومت مرکزی به نمایندگان خود اختیار میداد که خراج ایالت های سپرده به ایشان را جمع آوری کنند. اگر نظارت منظم و مؤثر درباره این گونه فرمانداران عملی نمیشد، آنان گستاخ میشدند و خود را خداوندگار سرزمین های ابواب جمعی خود میدانستند.