روزی
امیرالمؤمنین علی علیه السلام بالای منبر فرمود:« هیچ کس نیست مگر اینکه در قرآن آیه‌ای درباره‌اش نازل شده است.»
یکی از مخالفان امام برخاست و گفت:« خداوند درباره تو چه نازل کرده است؟»
یاران حضرت به طرف او شتافتند تا او را بزنند.
امام فرمود:« رهایش کنید. »
آن‌گاه به او فرمود:« آیا سوره هود را خوانده‌ای؟ »
گفت:« بله.»
امام آیه 17 این سوره را خواند:«
افمن کان علی بینه من ربه و تیلوه شاهد منه...»؛ (آیا کسی که از جانب خدایش دلیلی روشن و شاهدی صادق دارد... )
سپس فرمود:« آن کس که از سوی خدایش دلیل روشن دارد،
محمد رسول الله است و آن شاهد، من هستم.»
منابع:
- بحارالانوار، ج35، ص 392، حدیث16 ------ شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید
مراجعه شود به:
