عشق و محبت، به خاطر جاذبه‌ای که دارد، محب رابه سوی محبوب جذب می‌کند و افکار و عقاید او را در قلب محب زنده می‌سازد. به این جهت هر چه محبت شدیدتر باشد، سنخیت روحی بین محب و محبوب بیشتر می‌شود.
حضرت علی علیه السلام می‌فرماید:
«احسن الحسنات حبنا و اسوء السیئات بعضنا»
نیکوترین خوبیها، محبت ما (خاندان) است و بدترین بدیها، دشمن داشتن ما است. عشق و محبت به اهل بیت سراسر وجود امام را گرفته بود، در حدی که خویش را همواره به آنان نزدیک می‌دید.
«امام در برخورد با مشاهد مشرفه در تشرف به زیارت قبور مطهر معصومین چنین بود که گویا امام را ناظر و حاضر در جلو چشم خود می‌دید.»
«علاقه حضرت
امام خمینی به اهل بیت رسول‌ا… در حد وصف ناشدنی است. امام عاشق آنها بود، عاشقی که تا صدای یا حسین بلند می‌شد بی‌اختیار اشک می‌ریزد، اما با اینکه در برابر مصیبت‌ها صابر است و حتی در برابر مصیبتی چون شهادت حاج آقا مصطفی اشک نمی‌ریزد امام به مجرد اینکه یک روضه خوان بگوید السلام علیک یا اباعبدا… قطرات اشک از دیدگانش فرو می‌چکد»
سرتاسر زندگی امام خمینی، جلوگاه حساسیتهای دینی است. غیرت دینی و حساسیت امام نسبت به دفاع از حریم
ولایت و
امامت وصف ناشدنی است.
عشق ایمان به خاندان رسالت زبانزد خاص و عام بود. همه نزدیکان امام، این ویژگی را از برجسته‌ترین خصال آن حضرت به شمار می‌آورند.
آقای عمید زنجانی می‌گوید: از نکاتی که من می‌توانم از امام نقل کنم، مساله کیفیت زیارت امام می‌باشد که برای ما جالب بود. زیاد اتفاق افتاد که ما می‌رفتیم در حرم مطهر حضرت علی فقط از دور منظره زیارت امام را نگاه می‌کردیم. زیارت امام خیلی طولانی بود، دعایی می‌خواندند زیارت عاشورا را می‌خواندند و نماز می‌خواندند، بعد از اینکه تمام می‌شد حضرت امام در کنار ضریح می‌ایستادند و ظاهراً یک
زیارت امین الله هم می‌فرمودند ..
