امام حسین علیه السلام در دوره امامت برادرش، امام حسن علیه السلام، و حتی پس از آن، به طور کامل از سیاستهای وی دفاع می کرد. او تا زمانی که
معاویه زنده بود، حتی درخواست‌های مکرر مردم
عراق را برای رفتن به
کوفه نپذیرفت و فرمود:«تا وقتی معاویه زنده است نباید دست به اقدامی زد.»
و این به آن معناست که امام در فاصله ده سال دوران امامت خویش، حکومت معاویه را به اجبار تحمل کرد، و تنها پس از مرگ معاویه و تغییر وضعیت بود که راه کوفه را در پیش گرفت.
