«امام» در جهان هستی واسطه فیض الهی است، و در نظام تشریع و هدایت، هدایت‌گر انسان‌ها به حرم امن الهی، نجات‌بخش ایشان از دام شیطان‌های ظاهری و باطنی و دور‌کننده‌ی آنها از آتش دوزخ است که تجلّی دوری از خداست.
«امام» قلب جهان هستی است. همان گونه که اندام کوچک انسان محتاج به حقیقتی است که مدیر و مدبّر همه اعضاء و جوارح انسان است، اندام بزرگ جهان هستی هم محتاج حقیقتی است که منشأ فیض رسانی به همه چیز باشد.
جهان هستی پوسته و امام روح آن است. همان گونه که روح انسان بر اندام او مسلّط است، نفس امام نیز به اذن الله بر جهان هستی تسلط دارد. و از همین رو قرآن می فرماید: «
و کل شیئی احصیناه فی امام مبین »؛ (هر چیز را در امام مبین گردآورده‌ایم.)
مراجعه شود به
