ابوالحسین احمد
«304 ق / 917 م»
ابوالحسین احمد، فرزند ارشد
ابو محمد حسن بن علی بود که
صاحب الجیش ،سپهسالار خوانده میشد.
ناصر کبیر بر خلاف انتظار فرزندانش، نیابت خود را به یکی از بستگانش به نام
حسن بن قاسم واگذار کرد که این امر موجب ناخرسندی پسرانش شد.
اگر چه حسن بن قاسم یک بار علیه ناصر توطئهای کرد که در آمل منجر به توقیف ناصر و تبعید او به لاریجان شد و با آن که مداخله مردم و عکس العمل سرکردگان
دیلم، از جمله
لیلی بن نعمان که در ساری از سوی ناصر کبیر حکومت داشت، توطئه را بی اثر کرد، اما ناصر که بلافاصله با تکریم تمام به آمل باز آورده شد، در حق حسن بن قاسم که عامل توطئه بود، چندان خشونتی نشان نداد و تنها به تبعید او از آمل بسنده کرد.
بعدها با شفاعت فرزندش
ابوالحسین احمد بار دیگر حسن بن قاسم را باز خواند و عفو کرد و نوه خود، دختر ابوالحسین احمد، را با ولایت
گرگان به قاسم سپرد. از آن پس ابوالحسین احمد به رتق و فتق امور حکومتی پرداخت.
گرایش به مذهب امامیه
ابوالحسین که بعدها به
مذهب امامیه علاقمند و بدان گرایش پیدا کرده بود، با مرگ پدرش ناصر کبیر، داماد خود حسن بن قاسم را از
گیلان به آمل خواند و آن گونه که ناصر هم توصیه کرده بود، ولایت را به وی سپرد «رمضان 304 ق / مارس 917 م».
احتمال دادهاند که چون خود او مذهب امامی داشت و در آن دعوت امامت جایز نبود، کار حکومت را به داماد زیدی خود واگذاشت و او نیز به عنوان
داعی صغیر یا سید داعی، امارت
- طبرستان و
- امامت علویان زیدیه
را عهده دار شد.
