آغاز جدايی دين و دنيا در تاريخ

آیین یهود برای مردم حوزه‌ی مأموریت خود یعنی بنی‌اسرائیل، برنامه‌ای آسمانی بود، همچنانکه ادیان پیش از آن نیز همه برنامه هایی آسمانی برای محیط تشریع خود بودند. مسیح، در همان حوزه‌ی رسالت آیین یهود ظهور کرد و بنی‌ اسرائیل را به آیینی تازه فراخواند. این آیین، با آیین یهود چندان تفاوتی نداشت و در حقیقت همان دین تورات بود با این تفاوت که سختگیری‌های آن دین را نسخ کرده بود و به صورت دینی تعدیل شده و مناسب با وضع جامعه‌ی جهانی آن روز درآمده بود. (آل عمران/ آیه‌ی 50) ولی یهودیان، این رسالت آسمانی را نپذیرفتند و با آن حضرت از در عناد و ستیزه‌جویی درآمدند. پس از این واقعه روابط میان یهودیان و عده‌ی معدودی که به مسیح گرویده بودند به تیرگی گرایید و سرانجام هم این نفرت و بد اندیشی به جدایی مسیحیت از آیین یهود منتهی شد. در حالی که حضرت مسیح آمده بود تا آیین یهود را تجدید کند و جز تخفیف پاره‌‌ای از احکام شاق و تقویت جنبه‌های اخلاقی و روانی چیز دیگری بر آن نیفزوده بود. به دنبال این دشمنی‌ها و کینه‌دوزی‌ها پیروان مسیح کتاب انجیل را نیز از تورات جدا کردند و بدین ترتیب احکام و مقرراتی که در تورات آمده و برنامه ی عمومی بنی‌اسرائیل به شمار می‌رفت، از برنامه دینی مسیحیان حذف گردید. با این وصف، اگر زیر بنای عقیدتی دین مسیح دست نخورده و سالم باقی می ماند به طور حتم می‌توانست تفسیری کامل و صحیح از جهان هستی و نظریه‌‌ای متقن در مورد واقعیت انسان در این جهان و هدف آفرینش وی داشته باشد و آن را پایه و شالوده‌ی یک نظام اجتماعی صحیح قرار دهد. ولی این عقیده به صورت واقعی در میان مسیحیان باقی نماند زیرا تعدی و شکنجه‌ای که از طرف یهودیان یا حکام بت‌پرست وطن مسیح بر پیروان آن حضرت وارد می‌آمد آنان را ناگزیر می‌ساخت که خود را از نظرها مخفی کنند و با وضعی کاملاً مخفیانه و سری زندگی نمایند. نتیجه این شد که آیات و نصوص انجیل واقعی را در لابه لای داستان‌هایی از زندگی آن حضرت گنجانیدند و این داستان‌ ها را که به روایت مختلفی نقل می‌شد در مجموعه‌هایی به نام اناجیل جمع‌آوری کردند. بنابراین اناجیل فعلی سخنان شاگردان مسیح است که در خلال داستان‌هایی از زندگی آن حضرت قسمتی از کلمات وی را نیز شامل است.