بررسی های تلسکوپی گویای آن است که، پدیده ناشناخته ای به شکل آذرخش های تقریبا دائمی، در سطح ناهید وجود دارد. تپش های
الکتر مغناطیسی ثبت شده از مناطقی چون
بتارژیو (beta regio) و نواحی خاوری
آفرودیت بر موجودیت این پدیده که ظاهراً ارتباطی با ابرهای فراز این نواحی ندارد، نیرو می بخشد.
بررسی های ژرف تر نشان می دهد که پدیده مزبور که بصورت آذرخش های برق آسا در سطح
سیاره تولید می گردد. قاعدتاً بایستی به فعالیت های آذرین و جهش مواد گداخته از میان شکافها و روزنه های موجود در پوسته سیاره بستگی داشته باشد. نمونه خاکهائی که بوسیله ونرا 14 از مناطقی بنام
فیب رژیو (phoeb regio) و
بتا رژیو به زمین آورده شده.
همچنین
دی اکسید کربن سنگهای آهکین سطح سیاره به بیرون تراویده و به درون جو ناهید روان گردیدند و محیط سیاره مزبور را با ایجاد گره خانه به دوزخی سوزان دگرگون ساختند.
شباهت فراوانی به نهشت های دریائی کره
زمین دارند و افزون بر آن نمونه خاکهای فیب رژیو و بتا رژیو نیز هم از نظر سن و هم از جهت ترکیب با هم متفاوتند.
نشانه های دیگر، بر این گمان تکتونیک صفحه ای بدلیل چرخش فوق العاده آرام زهره و تبخیر آب آن متوقف گردیده است، نیرو می بخشد و اختلاف کلی میان تاریخچه پیدایش و رویش و تکامل ناهید و زمین را تائید می نماید. در نخستین روزهای پیدایش جهان خورشیدی، زمین و ناهید احتمالاً تکامل خویش را پابپای هم آغاز نموده اند و از شرایط اقلیمی مطلوب و پذیرائی برای پیدایش حیات بهره مند بوده اند. برخی از دانشمندان پا را از این هم فراتر نهاده و براین پندار که ناهید آن روزگار، دارای اقیانوسی از آب بوده است، مطمئن و استوار می باشند.
این دانشمندان نسبت
دوتریوم به
ئیدروژن موجود در
جو ناهید را که صد بار بیشتر از میزان آن در آبهای زمین است. بعنوان دلیلی بر این ادعا ارائه می دهند و بر این نظریه که آب سیاره مزبور حداقل صد بار بیشتر از مقدار
بخار آب موجود در جو کنونی ناهید بوده است، تاکید می کنند و بر این باور که مقدار آب آن روزگار بایستی سراسر ناهید را به ژرفای 9 متر زیر پوشش قرار می داده، اصرار می ورزند و طبیعی است که در این مرحله از تکامل،
خورشید بایستی سردتر از امروز بوده باشد. با فزونی گرفتن دمای خورشید، اقیانوسهای ناهی ناگریز به جوش آمدند و تبخیر شدند و عبور ناهید از برابر خورشید خیلی به ندرت و در هر صد سال فقط دوبار و به فاصله 8 سال رخ می دهد.
خاصیت مغناطیسی ناهید
با وجودی که توده مرکزی سرشار از
آهن ناهید کمی کوچک تر از توده مرکزی زمین است. مع الوصف زهره از
میدان مغناطیسی قابل توجهی برخوردار نیست. چگونگی ناتوانی میدان مزبور را قاعدتاً بایستی در چرخش بسیار آرام و کند سیاره ناهید که خود مانع بزرگی برای مکانیسم دیناموی خود القاست. جستجو کرد.
بهر حال، توان میدان مغناطیس زهره چیزی معادل نیروی مغناطیس زمین است. اما همین میدان ناتوان با جو انبوه سیاره دست به دست هم داده و از رسیدن
بادهای خورشیدی به سطح ناهید جلوگیری می کند. با وجود اینکه مغناطکره زهره همانند سپری در مقابل بادهای خورشیدی ایستاده است، اما اثری از کمربند تشعشعی همانند کمربندهای وان آلن زمین در آن وجود ندارد. فشار بادهای خورشیدی یونکره سیاره را از جلو بشدت تحت فشار قرار داده و قسمت مقابل آن را همانند دنباله طویلی در فضا روان ساخته است.
