پایتخت افشاریان

نادر شاه افشار در سال 1139 هـ .ق. با فریفتن یکی از فرماندهان ملک محمود به نام پیرمحمد، سپاه خود را وارد شهر مشهد کرد. نادر برای استحکام دایمی قدرت خویش در این شهر، خانواده خود را در ارگ مشهد جای داد. وی در سال 1145 هـ .ق. شاه طهماسب دوم را از سلطنت خلع و پسر هشت ماهه او را به نام شاه عباس سوم به پادشاهی برگزید و خود نیابت سلطنت را در دست گرفت. وی پس از تاجگذاری در دشت مغان ، مشهد را به پایتختی برگزید. با بسط قلمرو سلطنت نادرشاه در شرق ، مشهد از لحاظ مرکزیت بر اصفهان برتری داشت. علاوه بر آن ، مشهد بزرگترین و مهمترین شهر نزدیک به زادگاهش ابیورد و کلات نادری بود.
شهر مشهد از آغاز تا قرن سوم هجری ، اهمیت زیادی نداشت و در جایگاه روستایی به نام سناباد واقع شده بود. پس از به شهادت رسیدن امام هشتم شیعیان و دفن آن حضرت در آنجا، رونق و آبادانی مشهدالرضا (سناباد) آغاز شد. در اوایل قرن هشتم هجری و در زمان سلطان محمد خدابنده ، پادشاه شیعی مغول ، شهر مشهد مورد توجه قرار گرفت و در زمان صفویان نیز، که در اعتلای شعایر مذهب شیعه سعی فراوان داشتند ، مشهد توسعه بیشتری یافت تا اینکه در دوران افشاریان به پایتختی انتخاب شد (مخلصی ، مشهد، پایتخت افشاریان).