نذر یکی از احکام عملی اسلام است که غالبا با عهد و قسم مطرح می‌شود.
نذر آن است که انسان بر خود واجب کند کار خیری را برای خداوند به جا آورد یا کاری که ترک آن بهتر است برای خدا ترک نماید. مثلا بگوید اگر فرزند بیمارم خوب شد فلان مقدار به فقیران کمک می‌کنم یا سییگار را ترک می‌کنم.
عهد آن است که انسان عملی را برای خدا یا نسبت به مردم بر گردن بگیرد.
مثلا بگوید اگر به ملاقات من آمدی عهد می کنم به ملاقات تو بیایم یا فلان مقدار به تو قرض بدهم.
قسم آن است که انسان به یکی از
اسامی خداوند سوگند بخورد که عملی را انجام دهد یا ندهد، مثلا بگوید قسم به خدا اول ماه رجب را روزه می‌گیرم.
نذر و عهد و قسم هر کدام احکام مخصوصی دارند. آنچه باید تذکر داد، دستورات اکید اسلام است بر وفای به آنها، که در این باره به چند آیه اشاره می‌شود:
خداوند متعال در سوره اسراء آیه 34 می‌فرماید:«
و اوفوا بالعهد ان العهد کان مسئولا» (به عهدی که کرده اید وفادار باشید، چرا که بازخواست می‌شوید. )
خداوند یکی از صفات مومنین را رعایت عهد شمرده است، چنانچه در سوره مومنون آیه 8 می‌فرماید:«
والذینهم لاماناتهم و عهدهم راعون» (مومنین کسانی هستند که امانت‌ها و عهد خود را رعایت می‌کنند.)
منابع:
بحارالانوار ، ص 91 تا 97
نذر یکی از سنت‌های اسلامی است. انسان مسلمان هرگاه بخواهد کاری انجام دهد، می‌تواند در برابر خدای متعال بر خود عهد کند و بگوید:«
نذرت للّه ان افعل کذا.» (نذر کردم برای خدا فلان کار را انجام دهم.)
در این صورت انجام آن کار برایش واجب می گردد و ترک آن مجازات و کفاره دارد. خداوند متعال از خوبان در قرآن مواردی از نذر را بیان کرده است، از جمله:
حضرت مریم گفت:«
انی نذرت للرحمن ان لااکلم الیوم انسیاَ.»
(من برای خدای بخشنده نذر کرده ام که امروز با هیچ کس سخن نگویم.)
نذر شرایطی دارد که در کتاب‌های فقه اسلامی مطرح شده است.
فایده اصلی و کاربرد نذر در جایی است که شخص از خدای متعال خواسته ای دارد، همانند شفای بیمار یا موفقیت در کار و ...
منابع:
شرح لمعه کتاب النذر.
