یکی از اهالی
بصره به نام عثمان الاعمی به
امام باقر علیه السلام عرض کرد:«
حسن بصری می‌گوید کسی که علمش را پنهان کند، عذابش در
قیامت آن‌قدر شدید است که از بوی گند شکمش، اهل
جهنم به ستوه می‌آیند.»
امام باقر علیه السلام فرمود:« پس
مؤمن آل فرعون باید اهل جهنم و جزو هلاک‌شدگان باشد؛ در حالی که خداوند او را مدح و ستایش فرموده؛ چون مؤمن آل فرعون، ایمان و علم خودش به حضرت
موسی علیه السلام را کتمان کرد تا در موقع مناسب بتواند به او کمک کند.(سوره غافر آیه 28)
ای عثمان! علم از زمان رسالت
حضرت نوح همیشه پنهان و مکتوم بوده است، زیرا گوهری است که تا ارزش آن را نشناسند و آن را به قصد عمل کردن نیاموزند، باید مخفی بماند. لذا ائمه اطهار علیهم السلام بسیاری از اسرار و مطالب مهم را از اصحاب خود پنهان می‌کردند و فقط نسبت به اصحاب سِرِّ خود، آن هم در حد ظرفیت و قدرت روحی آنها پرده‌برداری می‌فرمودند.
ای عثمان! اگر حسن بصری تمام دنیا را بگردد، به خدا قسم علمی نمی یابد مگر نزد ما، پس او از پیش خود سخن گفته و عقیده‌اش باطل است.»
سپس امام باقر علیه السلام با حسرت فراوان فرمود:« مصیبت این مردم بر ما زیاد است. اگر آنها را دعوت کنیم، نمی‌پذیرند و اگر رهایشان کنیم، به وسیله‌ی غیر ما هدایت نمی‌یابند. هر طریقی غیر از طریق
اهل بیت ضلالت است و گمراهی.»
مراجعه شود به:
مناظرات امام باقر علیه السلام
