راهبان و صومعه ها
بسیاری از اولین مردان و زنان مسیحی، زندگی در خلوت را انتخاب کردند تا بتوانند خود را وقف خداوند کنند. در قرن چهارم میلادی
آنتونی مقدس اولین
صومعه را بنیان نهاد که در آن تعدادی، از راهبان باتفاق با هم زندگی می کردند، کار می کردند و با هم عبادت می نمودند.
نسخه های خطی انگلیسی تورات
این نسخه توسط راهب انگلیسی اوین، که با آنها کار
می کرد، نسخه برداری شده است.
|
این مسئله در اروپا ریشه کرد و رواج یافت. مبلغانی مثل
کلمبان و
گال مقدس نیز صومعه هایی بنا کردند. تعداد زیادی از راهبان تحت فرمان بندیک مقدس زندگی می کردند. او از آنها می خواست که روی مزارع کار کنند، دستنوشته های مذهبی را نسخه برداری نمایند و به کتابخانه تقدیم کنند، و وقت خود را برای تدریس صرف نمایند.
286 میلادی
آنتوتی مقدس مصری در سن 35 سالگی برای ساده زیستن و ادای مراسم مذهبی، به بیابان هجرت می کند. پیروان بی شمارش، در حدود سال 305 میلادی، او را متقاعد می کنند که یک گروه مسیحی کوچک تشکیل دهد. این اولین جمعیت راهبان میسحی بود.
515
راهب
ایتالیایی،
بندیکت مقدس، قوانین خود را تنظیم می کند. در حدود سال 350 او جامعه راهبان
مونت کاسینو در ایتالیا را تاسیس می نماید.
563
راهب
ایرلندی کولومبای مقدس، صومعه ای در جزره ایرلندی ایونا تشکیل می دهد.
590
راهب ایرلندی دیگری به نام
کلمبان مقدس، به همراه 12 نفر از پیروانش برای گسترش مسیحیت به قلمرو بربرهای نواحی غیر انگلیسی اروپا هجرت کرد. آنها در حدود 40 صومعه تاسیس نمودند.
590- 604
پاپ گریگوری اول کلیسا را مجددا سازماندهی می کند و آن را حیاتی دوباره می بخشد. او
صومعه های بندیکتی را رونق داده و آگوستین مقدس را به ماموریتی برای دعوت انگلستان به دین مسیحیت اعزام می کند.
814 ـ 840
امپراتور
کارولنژیان،
لوئی پرهیزگار ، گسترش صومعه ها و دیرها را تشویق می کند.
1098
یک گروه از راهبان، جمعیت مذهبی
سیسترسیان را در نزدیکی دیجون
فرانسه تاسیس کردند. تا قبل از سال 1200 م در اروپا 525 صومعه سیسترسیان وجود داشت.
1209
فرانسیس مقدس که یک راهب
ایتالیایی از اهالی
آسیسی است، جمعیت
راهبان فرانسیسی را تاسیس می کند. این جمعیت پیرو فرانیسی (کلیسای فرانسیسی) بودند.
1215
راهب
اسپانیایی،
دومینیک مقدس، صومعه جامعه
دومینیکی راهبان را تاسیس می کند. آنها هم مثل پیروان فرانسیس زندگی فقیرانه ای را در پیش می گیرند.
در اواسط قرن هفتم بیشتر، مجموعه های اروپایی غربی، بر اساس قوانین بندیکت مقدس اداره می شدند.
این راهبان 3 پیمان می بستند. آنها قول می دادند همه اموالشان را صرف تبلیغ دین خود نمایند، (پیمان فقر).
آنها پیمان می بستند که هرگز ازدواج نکنند (پیمان علت و پاکدامنی)
و همچنین پیمان می بستند که از قوانین کلیسا (صومعه) پیروی کنند (پیمان اطاعت).
اما بعد از آنکه صومعه ها ثروتمند شدند، راهبان به دلیل عدول از تعهد های قبلی و قولهایشان، مورد انتقاد قرار گرفتند. فرقه های جدید از راهیان، «قوانین بندیکت» را به شیوه های خاص تعبیر و تفسیر نمودند.
انجیل لیندسفارن
در قرن هفتم میلادی، راهبانی که در «لیندسفارن»، جزیره ای در نزدیکی سواحل شرقی
انگلستان، زندگی می کردند، نسخه ای تذهیب شده و مصور از انجیلهای چهارگانه که چهار کتاب اول «عهد جدید» را تشکیل می دهند و شامل سرگذشت و تعالیم حضرت
مسیح «ع) می باشند، به نگارش در آوردند. راهبان این کار خود را نوعی عبادت می پنداشتند.
تعالیم میسح
تصویر هر یک از مبشرین مسیحیت (نویسندگان انجیل)،
معرف یکی از انجیلهای چهارگانه بود.
|
سیسترسیانها
راهبان
سیستریان به خاطر لباسهای سفید رنگ خود به « راهبان سفید» معروف بودند. آنها صومعه هایشان را در جنگ ها با کوههای دور دست بنا کردند تا، از وسوسه های قصرها و زندگی شهری به دور باشند. انها مزارع بزرگی داشتند. سیستریانها عموما فرزندان تحصیلکرده خانواده های اشرافی بودند. خصوصا «براداران غیر مذهبی» (مردم عام»، که مقامشان مثل دیگران نبود، بیشتر کارهای سخت را انجام می دادند.
برنارد مقدس (1153- 1090 م)، یکی از حامیان
جنگهای صلیبی، یک رهبر سیستریان بود.
فرانسیسکانها (فرانسیسی ها)
راهب ایتالیایی،
فرانسیس مقدس از
آسیسی (1226- 1181 م)، یک جمعیت راهبی که در فقر واقعی زندگی می کردند، تاسیس کرد. فرانسیسی ها (راهبان فرانسیسی)، گدایان دینی بودند. آنها برخلاف پیروان
بندیکت و سیستریانها، همه وقت خود را در صومعه نمی گدراندند. آنها مثل مسیح و مراجع اعظم روحانی غالبا به میان مردم رفته و صدقه جمع می کردند و بدان وسیله زندگی خود را می گذراندند.
دومینیکی ها
حدودا در همان زمان،
دو مینیکن مقدس از
اسپانیا (1221- 117 م)، جامعه راهبی دیگری از گدایان دوره گرد را تاسیس کرد. دومینیکی ها در زمینه تدریس مردم و مبارزه با کفر (اعتقادات ضد مذهبی) تخصص پیدا کردند. متفکرین دومینیکی مثل
تاماس آلونیاس (74- 1224 م) در دانشگاههای قرون وسطی، شخصیتهای مهمی به حساب می آمدند.
زنان مقدس
زندگی صومعه ای (راهبی) همچنین زنان زیادی را به خود جذب نمود. بریژیت (مرگ سال 524 م) در
ایرلند،
هلیدا (680- 614م) در
انگلیس و
هلسیس (1164- 1098 م) در
فرانسه راهبه های (روسای دیرها و صومعه ها) مشهوری بودند.
کلیر مقدس که از اهالی آسیس بود، (1253- 1194 م ) جامعه زنان راهبه را بنیاد نهاد. در همان حال
کاترین مقدس که از اهالی « سی ینا» (شهری در ایتالیا)، مرد مقدس ایتالیا، عقاید دومینیکن را توسعه می داد.
نقش صومعه ها
مردها و زن های راهبه همیشه پایبند و عهد وپیمان خود باقی نماندند. اما این افراد نقش مهمی در زندگی روزمره داشتند. آنان از بیماران مراقبت می کردند و به مسافران محل استراحت و خواب می دادند.
دیرها و
صومعه ها در اروپا، محلهایی شبیه بیمارستان، هتل و کتابخانه، آزمایشگاه، مدرسه، یتیم خانه و خانه سالمندان (بازنشستگان) ایجاد می کردند.
حقایق ثبت شده
راهبان پیرو
بندیکت برای نشان دادن وفاداری خود وسط فرق سرشان را می تراشیدند. این مدل موی
پیتر مقدس معروف بود.
راهبان سلتی موهای خود رااز پشت بلند می کردند و یک نیمدایره در جلوی سرشان می تراشیدند. راهبان
کلیسای ارتدوکس سرشان را بطور کامل می تراشیدند. این مدل به اسم موی پاول (پل) مقدس معروف بود.
