حضرت داود علیه السلام یکی از
انبیای الهی بود که قستمی از داستان زندگی‌اش در قرآن کریم آمده است. از جمله آن که روزی خداوند دو
فرشته را نزد او به صورت دو انسان فرستاد. یکی از آنها گفت:«این برادر من است و 99 گوسفند دارد و من فقط یک گوسفند دارم. با این حال، برادرم می‌گوید باید همین یک گوسفند را هم به او بدهم. شما بین ما قضاوت کنید!»
حضرت داود فرمود:«برادرت به تو ظلم کرده، و مردم غالباً به یکدیگر ظلم می‌کنند؛ مگر آنها که ایمان آورده‌اند و عمل صالح انجام می دهند، که البته تعدادشان بسیار کم است.»
در این هنگام، متوجّه شد که در قضاوت عجله کرده است و قبل از اینکه از محکوم، دلیل و گواه بخواهد، حکم کرده، و ناگهان فهمید که کل این صحنه، امتحان الهی بوده است. برای همین به سجده افتاد و شروع به گریه و استغفار کرد.
در این هنگام خداوند خطاب به او فرمود:«ای داود! تو را خلیفه خود در زمین قرار دادیم. پس بین مردم به حق حکم کن و از هوای نفس، پیروی مکن که تو را از راه خدا گمراه می‌کند؛ و آنان که از راه خدا گمراه شده‌اند، چون روز حساب را فراموش نموده‌اند، به عذاب شدیدی گرفتار خواهند شد.»
از آن پس داود، بین مردم حکم می‌کرد و همه احکامش بحق بود. بنابراین حکم داوودی یعنی حکمی منصفانه که مطابق با واقعیت باشد.
خداوند در قرآن درباره داود می‌فرماید:«او نزد ما مقرّب است.»
منابع:
تفسیر المیزان، ج 17، ص 202.
